Column deur gaat automatisch open en we stappen naar binnen. Spannend. Vreemd huis. Liselot pakt mijn hand. Ook de voordeur van het appartement gaat open. ‘Hallo? Kunnen we doorlopen?’ ‘Zeker. Kom verder…’ klinkt een stem. Liselot duwt de klinkt naar beneden en stapt vastberaden binnen. Daar zit Adriaan in zijn rolstoel. Adriaan is een uitermate vriendelijke man met een aangeboren spierziekte waardoor hij armen noch benen kan bewegen. Hij gaat door het leven in zijn elektrische rolstoel die hij Leo Alkemade @alkemaatje @leoalkemade Pap, zullen we morgen weer gaan kijken? Halverwege de Tuinstraat aan de rechterkant vanaf het Pieter Vreedeplein gezien, staat in de vensterbank van een appartement een wit bordje met de tekst: ‘Ho ho ho, geniet van de show’. Achter het bordje is een miniatuurwereld opgetrokken waarin een Fleischmann of Marklin treintje door een winters Engels landschap trekt. Liselot, mijn dochter van 4 staat voor het raam en kijkt naar binnen. Besneeuwde naaldbomen tussen de kermisattracties, pub’s en ballroom’s. Achter in de hoek herken ik Westminster Abbey. Ik vraag aan haar of ze even binnen wil kijken. Dat wil ze wel. Ik wijs de bel aan en Liselot drukt. De centrale bedient met zijn linkerduim. ‘Heb jij jouw been gebroken?’ vraagt Liselot. Zonder een antwoord af te wachten, laat ze mijn hand los, richt ze zich tot het diorama en geeft haar ogen de kost. Adriaan heeft spinale musculaire atrofie. Maar ja, leg dat maar eens uit aan een meisje van vier. Draaimolens, reuzenrad, kleine mensen die door de sneeuw richting The White Horse Pub stiefelen. In verbeelding loop ik erachteraan om binnen aan de bar een koude, slecht getapte pint te drinken (die Engelsen kunnen niet tappen) en voor Liselot een chocomelletje. Adriaan houdt van het Engelse landschap, de traditie en de geschiedenis. Hij komt er graag, ook al is het een behoorlijke onderneming voor hem om Het Kanaal over te steken. Z’n stoel, tillift, bedklossen, de hele rimram moet worden ingepakt om er te kunnen verblijven. Daarom heeft hij een plan; hij heeft een locatie gevonden, zestig kilometer ten zuidoosten van Londen en daar wil hij zijn droom verwezenlijken; een vakantiewoning die volledig is aangepast voor mensen zoals hij, waar dan ook vandaan. Waar lotgenoten in een rolstoel kunnen genieten van een drempelloze vakantie. Stichting DOVIE is in het leven geroepen (Drempelloos Op Vakantie In Engeland) en de plannen worden steeds concreter. Ik heb bewondering voor de manier waarop Adriaan in het leven staat, of zit eigenlijk en hoop van harte dat hij het met zijn stichting voor elkaar krijgt om dit plan te realiseren. Liselot krijgt een chocolaatje en we stappen weer naar buiten. Nog een blik door het raam waar het treintje over de vensterbank passeert. Liselot zwaait. Het zou mooi zijn als volgend jaar Adriaans kerstdorp weer is uitgestald, dat er dan een realistisch schaalmodel van een vakantiehuisje in het Engelse sneeuwlandschap staat. Met stichting DOVIE op de gevel en dat het is gelukt. Zet ‘m op Adriaan. Vrolijk kerstfeest en dat jouw mooie initiatief een plek mag krijgen in het nieuwe jaar. Liselot en ik fietsen door de Tuinstraat naar huis. In de Noordstraat vraagt ze aan mij; ‘Pap, zullen we morgen weer gaan kijken?’ 25
26 Publizr Home