013 vragen aan Hulya Poels, dochter van Gerrit (pater) Poels ‘Zolang ik mijn hart kan laten spreken’ Ze herkent zich niet in structuren en systemen. Krijgt soms voor de voeten geworpen dat ze zaken dwarsboomt. Met dezelfde (eigen)wijsheid die ook haar vader Gerrit Poels (90) typeert, runt ze Poels Pollepel. “Elk mens heeft immers recht op brood”, zegt Hulya Poels (43) die het gedachtengoed van haar vader bewaakt. 001. Misschien kennen sommige Tilburgers je nog niet. Wie ben je? “Hulya Poels, dochter van Gerrit Poels, initiatiefnemer en tevens vrijwilliger van en bij Poels Pollepel ten behoeve van Stichting BroodNodig, de beweging die ooit door mijn vader is opgezet. Zes dagen in de week zet ik me al drie jaar samen met andere vrijwilligers in. Hiervoor heb ik een plan bij de gemeente ingediend dat begin 2017 in samenwerking met de gemeente is gerealiseerd. Daarnaast ben ik mantelzorger voor mijn vader. Hij is nu negentig jaar en licht dementerend.” 002. Waarom besloot je je in te zetten voor de organisatie die jouw vader heeft opgericht? “Omdat ik alles voor hem wil doen, dat in de eerste plaats. Maar ook omdat hij me dat in 2014 gevraagd heeft. Had hij dat niet gedaan, dan was ik nu waarschijnlijk iets anders aan het doen. We zijn beide helpers van nature. Ik durf niet te beweren dat we daarin precíes dezelfde zijn, maar het heeft altijd in me gezeten om eerst de ander te helpen en daarna pas mezelf.” 003. Hoe groeide je op bij de familie Poels? “Als pleegkind van Gerrit en Angelique Poels, samen met nog met vijf pleegkinderen. Ik ben de vierde op rij. Een oudere zus had een geestelijke beperking en extra zorg en aandacht nodig. Moeder Angelique had dus haar handen vol en papa zorgde voor mij. Hij las verhaaltjes voor en hielp me met mijn huiswerk.” 004. Wat was Gerrit vroeger voor een vader? “Een hele lieve. Een opgewekt mens met altijd een luisterend oor. Papa is mijn licht. Hij leerde me om mijn zwakheden te erkennen en daar kracht uit te halen. Ik was een gevoelig kind dat niet begreep waarom er armoede bestond in de wereld. Ik vond dat zo onrechtvaardig. Papa leerde me dat dit ook onrechtvaardig ís. Hij liet me zien hoe het wel hoort. Elk mens heeft immers recht op brood.” 16 Papa is mijn licht 005. Gerrit fietste elke nacht 30 kilometer om de armen te voeden. Ging je wel eens mee? “Ja, heel vroeg in de ochtend. Na een poosje heeft hij dat afgehouden omdat hij niet wilde dat ‘zijn volkje’ zich ongemakkelijk ging voelen door mijn aanwezigheid. Vergeet niet dat veel mensen zich schamen voor het feit dat ze arm zijn. Daarom deelde hij ’s nachts het brood uit. Uit respect. Zodat niemand hun lijden hoefde te zien.”
17 Publizr Home