Column Stop de tijd! Klompie schrijft klompieblogtsite.wordpress.nl ‘Tot vanmiddag!’ Ze slingert haar schooltas over haar schouder en stapt op de fiets. Jongste is helemaal gewend aan haar leven als middelbare scholier. Sinds afgelopen zomer ligt het basisschooltijdperk achter ons. We waren eraan toe, maar toch moest ik wennen aan deze nieuwe fase. Als kinderen klein zijn, is alles overzichtelijk. Naar school van half 9 tot half 3. Speelafspraakjes, sporten, verjaardagsfeestjes. Jij hebt het in de hand. Naarmate ze ouder worden, raak je dat overzicht kwijt. Op de basisschool ken je alle vriendjes én hun ouders. Als kinderen naar de middelbare school gaan, maken ze nieuwe vrienden. Die vrienden leer je op den duur wel kennen maar de ouders vaak niet. Op de basisschool maakte je af en toe een praatje met de leerkracht. Op de middelbare school kom je alleen op ouderavonden. En ze krijgen hun eigen agenda. Zat je tien jaar geleden op zondagmiddag nog met ze bij een indoorspeelparadijs of in het Wandelbos, nu spreken ze met vriendinnen af om te gaan winkelen of gaan ze naar de film. Appen ze om half vijf, als jij boven de dampende pannen hangt, ‘ik blijf in de stad eten okay?’. En ik vind het ‘okay’, ondanks dat ik blijf zitten met mijn eten. Ik ben blij dat ze een druk sociaal leven hebben. Waar ik ook blij mee ben, is de tijd en ruimte die ik beetje bij beetje terugkrijg. Kinderen slokken je tijd op en nemen je huis over. Voor zo’n hulpeloos hoopje mens moet je 24 uur per dag zorgen. En natuurlijk doe je dat met liefde. Je doet van alles met ze, leert ze van alles. Ik vraag me vaak af wat ik in hemelsnaam met mijn tijd deed vóór ik kinderen had. Je huis is nooit meer opgeruimd. Daar is geen beginnen aan met kinderen. De tafel waar je heel wat uren borrelend met vrienden doorbracht, wordt vervangen door een kast vol speelgoed. Je kunt niet meer meepraten over Expeditie Robinson en Wie is de mol? Tegen de tijd dat die programma’s op tv komen, lig jij al te pitten op de bank. Maar je weet alles over Bumba en Paw Patrol. Daar kijk je namelijk wel naar. Om half 6 in de ochtend. Die tijd ligt achter ons. Inmiddels zijn de kinderen geen hulpeloze hoopjes mens meer, maar steeds zelfstandiger wordende tieners. We kunnen weg zonder dat we oppas hoeven te regelen. Het huis wordt langzaamaan weer van ons. De (borrel)tafel is terug. We kijken na half negen ’s avonds naar de tv en slapen ononderbroken tot half acht ‘s ochtends. Een beetje weemoedig kijk ik jongste na terwijl ze wegfietst. De jaren denderen in sneltreinvaart voorbij. Zij zijn snel groot geworden en wij worden in rap tempo ouder. Ik zou best een glazen bol willen hebben. Gewoon, om even stiekem te kijken hoe de toekomst eruitziet. Slaagt oudste volgend jaar voor haar examen? Hoe vergaat het jongste verder op school? Hoe ziet mijn leven er over een jaar of 15 uit? Ben ik er nog? En zo ja, ben ik nog gezond? Zijn mijn dierbaren er nog? Hoe zijn de kinderen terecht gekomen? Wie weet ben ik dan wel oma. Ik krijg er spontaan een opvlieger van. Ik wil niet alleen zo’n glazen bol, ik wil ook een toverstafje. Zodat ik de tijd heel even stil kan zetten. 21
22 Publizr Home