Column Dansen, een gekke bezigheid eigenlijk. Volgens Wikipedia gaat het om het volgende: “Dans (van het Franse danse) is een kunstvorm of een sociaal gebeuren dat meestal op beweging duidt van het lichaam, vaak in combinatie met muziek. Het wordt gebruikt als een vorm van emotionele expressie, Gert Gering @GertGering Nou toen ik een ontluikende puber was, stond dansen gelijk aan verplicht op zondagavond naar Dansschool Lammerink in Enschede. Mijn broer en zussen gingen braaf. Maar ik moest er niet aan denken. Geen polonaise aan het lijf van deze langharige hippie. Ik schuifelde liever in de garagefeesten op de klanken van Fleetwood Mac’s ‘Oh Daddy’ of ‘Songbird’. De haren werden afgeknipt, de klompen en tuinbroek verruilt voor een zwarte outfit en legerboots. Schuifelen was uit en was geëvolueerd naar wild bewegen en zwaaien met de armen op zoek naar kwartjes op de dansvloer. Inmiddels was ik gepromoveerd tot DJ en daarmee ook verantwoordelijk voor het in beweging zetten van de massa. Ik draaide een mix van soul, disco, hiphop, funk en new wave. Tijdens de nieuwe summer of love in 1987 ontdekte ik de house via het radioprogramma van housegoeroe Eddy de Clercq. Ik nam het programma mee op cassetteband en draaide het tijdens de wekelijke schoonmaak van de concertzaal van jongerencentrum Atak. De eerste housefeesten werden geboren en DJ Beunhaas zorgde voor de nodige extase. God wat heb ik gedanst op house, bigbeat en andere elektronische traktaten in clubs en op festivals, zoals laatst nog op de fantastische set van Four Tet tijdens het Draaimolenfestival. Dat deed ik veel liever dan stagediven of het dansen van de pogo, veel te lomp voor mij. Van het organiseren van feesten kwam ik terecht bij de kunstvorm dans. In mijn eerste klus als producent bij Muzieklab Brabant was er bedacht dat choreografen en componisten tegelijkertijd met elkaar aan de slag gingen om gezamenlijk een dansvoorstelling te maken. sociale interactie of in een spirituele of uitvoerende vorm.” Dansen van plezier In al mijn naïviteit dacht ik appeltje- eitje. Logisch toch, omdat ik het bewegen en dansen altijd had gekoppeld aan ritme en muziek. Nou, in de moderne dans ligt dat toch een ietsepietsie anders. Muziek en beweging stonden totaal los van elkaar. Die verbazing deelde ik met een componist die ontdekte dat de dansers liever repeteerden op de klanken van Madonna dan de muziek die hij had aangeleverd. Langzaam werd ik die wereld in getrokken door het regelmatig bezoeken van dansvoorstellingen en door betrokken te zijn bij het maken van dansvoorstellingen. Inmiddels ben ik de verbazing voorbij en kan waanzinnig genieten van deze kunstvorm. Zoals Unbound van Jelena Kostic en muziek van Dyane Donk, waarin twee vrouwen een prachtige acrobatische voorstelling neerzetten. Grand Finale van de Israelische choreograaf Hofesch Shechter die volksdans en moderne dans combineerde in een ontregelende en uiterst politieke en dreigende voorstelling die me diep raakte. Maar het allermooiste vond ik Tragedie van Olivier Dubois die op snoeiharde noise en techno, achttien naakte dansers in strakke passen liet lopen en iedereen die uit de toon viel werd tot de orde geroepen. Een prachtig commentaar op de ratrace waar het merendeel van de mensheid in opgesloten zit. Zo zie je maar: dansen is belangrijk. Niet voor niets kennen we de uitdrukking dansen van geluk. Ik ben ervaringsdeskundige. Gert Gering, muziekprogrammeur bij Theaters Tilburg. 15
16 Publizr Home